Archeologia w Żyrardowie

Wspólne oględziny przeprowadzone z udziałem znalazcy oraz archeologów z Biura tut. MKZ oraz Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków potwierdziły konieczność wyznaczenia nowego stanowiska archeologicznego. W wyniku przeprowadzonej procedury nowe stanowisko zostało ujęte w ewidencji stanowisk archeologicznych pod nr AZP 60-60/107. Znalezisko obejmowało (Fot. 1):

Fot. 1

– 13 fragmentów ceramiku i 1 fragment narzędzia krzemiennego (przegrzany fragment drapacza lub skrobacza na odłupku (partia przypiętkowa [1])), datowane na późną epokę brązu (Fot. 2 i 3) ,

Fot. 2

Fot. 3

– 2 fragmenty ceramiki datowane na okres średniowiecza i nowożytność (Fot. 4),

Fot. 4

– 1 uszkodzony nabój datowany na XX w. (Fot. 5),

Fot. 5

Znaleziony materiał ceramiczny jest bardzo rozdrobniony, pochodzi z warstw przemieszanych (teren po przeprowadzonej inwestycji budowlanej), dlatego nie ma możliwości wyodrębnienia ceramiki określonej grupy.

W granicach administracyjnych miasta znajduje się obecnie 12 stanowisk archeologicznych związanych z epoką kamienia, brązu, średniowiecza, w tym reprezentujące głównie ślady osadnictwa (ceramika). Największe skupisko stanowisk archeologicznych znajduje się na północno – wschodnich i południowo – zachodnich krańcach Miasta. Większość znalezionych na nich przedmiotów były to tzw. luźne znaleziska, bez kontekstu kulturowego.

Na szczególną uwagę zasługuje skarb przedmiotów brązowych kultury trzcinieckiej (kultura wczesnej epoki brązu). W glinianym naczyniu znajdowały się: 4 szpile, 6 bransolet z pręta brązowego, 3 bransolety z taśmy brązowej, 5 naszyjników z tarczami spiralnymi oraz grot oszczepu z ornamentem [2].

W ostatnich latach obserwujemy zwiększoną aktywność grup historycznych i pasjonatów zainteresowanych legalnym poszukiwaniem artefaktów zakopanych w ziemi. Mamy nadzieję, że przyczyni się to do lepszego poznania pradziejowej historii naszego Miasta, powstania opracowań naukowych, wystaw, co wpłynie niewątpliwie na atrakcyjność regionu znanego w Polsce i na świecie przede wszystkim z XIX wiecznego osadnictwa.

[1] Pięta – część rdzenia kamiennego stanowiąca płaszczyznę, w którą uderzano w celu odbicia odłupek.

[2] Dzieje przedhistoryczne Zachodniego Mazowsza (do 900 r. n. e.) Józef Józefacki s. 14.